Uit het juryrapport:

"Net als Alex Klaasen is Claudia de Breij weer eens alleen, zonder verrassingsact in de coulissen; Wat Als is hierdoor intiemer en komt dichterbij. Ter compensatie genieten we van een droomdecor: een sprookjeskasteel van licht. De burn-outperiode waar ze net uitkomt, vormt aanleiding voor veel rake en komische observaties dichtbij huis. Ook al is ze minder gericht op actuele politiek en de waan van de dag, haar activisme is niet met de burn-out vertrokken, want tegen het eind van Wat Als laat ze haar gebruikelijke empathische, zachte hand achterwege en slaat een duidelijke activistische toon aan."