Benefietvoorstelling voor de slachtoffers van de dodelijke aardbeving in Turkije en Syrië.
Om geld in te zamelen voor de slachtoffers van deze aardbeving brachten wij op woensdag 15 februari, op De Nationale Giro555 actiedag, nog eenmaal de bijzondere voorstelling 'Gedwongen reis' van de Syrische vluchteling en acteur / regisseur Nachwan Alrajab Agha. De avond werd omlijst met een muzikaal optreden van Emrah Oguzturk, die zelf als 12 jarige jongen ook een aardbeving mee heeft gemaakt in Turkije in 1999 en stadsdichter Alied van der Meer heeft het prachtige gedicht Onder dezelfde hemel voorgedragen. Het volledige gedicht lees je hieronder.
Iedereen heeft belangeloos meegewerkt en de volledige opbrengst van deze avond komt geheel ten goede van de Samenwerkende Hulporganisaties. De tussenstand van de opbrengst is 1944,30 euro. Mocht je nog willen doneren, dan kan dat uiteraard via deze link.
We willen alle betrokken artiesten, aanwezige bezoekers, collega's en pers heel erg bedanken voor alle welwillendheid, warmte en financiele steun die jullie voor dit goede doel hebben geleverd! Onze dank is enorm.
Onder dezelfde hemel
Gister nog liep je door je leven als door een huis,
een huis met vele kamers, gevuld met stemmen, open ramen geuren,
deuren, kussens, kleedjes, kinderspeelgoed
daar waar we allemaal samen kwamen.
Maar als
de grond, onder je voeten
dat wat je erop bouwde
steen na steen na steen na steen
dat het valt…tot het stokt en je de adem beneemt.
dan is je leven onbewoonbaar verklaard
een mens van zichzelf ontheemd.
Het gebeurt wel vaker dat er een zoon, dochter, broer, zus op reis is. Weg, ver weg, heel ver weg, vreemd ver weg. Maar je denkt: we leven onder dezelfde hemel, de lucht van daar komt
morgen hier, met een flinke oostenwind, neemt ze het mee en zijn we samen: zoon, dochter,
broer, kind.
Maar nu na de schok en luttele uren, dreunt alles ook hier vallen hier
vaders, moeders, vrienden, buren
samen, met wat daar gebeurt
onder dezelfde hemel lopen ook zij
vierduizend mijl ten westen van
op tegen eigen grenzen, muren
en voelen een aarde die scheurt.
Daar graven handen gruis en grond op zoek naar licht en lucht en leven.
Hier stapelen we verband en kleren, dekens, knuffels, flesjes water, zachte beren.
En waar zijn we als het stil wordt in de nacht? Nog steeds samen onder dezelfde hemel? Is dit
een hemel? Deze kou? Dit kille stof op stof op stof? We kunnen niet anders dan
verder kijken, verder rijken om ‘t door te komen. Of: we denken ons wortels ondergronds,
verbeelden ons de overkant, willen een nieuwe hemel dromen. Een nieuwe stad, een
nieuwe woning, in een rijk van melk en honing, lichtjaren ver, naar sterren wijzend, en zo toch
samen: een nieuw land. Opgebouwd uit
Ons. Steen voor steen. Hand in hand. Zomer op winter. Samen op alleen.
2. Morgen als al het stof is neergedaald
zullen we het doen.
We zullen stapelen steen voor steen
tot nieuwe ruimte om ons heen.
Hier én daar
onder dezelfde hemel
4000 kilometer uit elkaar.
Een woning voor herinnering
zó levend dat we samen zijn.
Zomer op winter, samen op alleen
licht op donker, blad om nerf,
zaad op grond, vrucht om kern
Hier én daar en hand in hand omarmend,
troostend en verwarmend
in één wereld, in één land.